Co roku skrzętnie notuję nazwy potraw, które chciałabym przygotować podczas naszego wspólnego dyniowania, zawsze jednak udaje mi się zrealizować niestety tylko nikłą część moich planów. Tym razem więc postanowiłam zacząć od tego, co miało się pojawić tu już w poprzednich latach, a na co nigdy nie wystarczyło czasu… Choć oczywiście znów będzie to i tak tylko fragment tej coraz obszerniejszej dyniowej listy ;)
Zacznę więc chrologicznie – od śniadania :)
Jeśli jesteście typem przedkładającym wszelkie płatki i muesli nad kanapki, to dzisiejszy wpis jest jak najbardziej dla Was : płatki owsiane, orzechy, żurawina, korzenne przyprawy i oczywiście – dynia! :) Zmodyfikowałam nieco testowane wcześniej przepisy (głównie ten i ten), gdyż były dla mnie nieco za mało… dyniowe ;) Jak w przypadku każdej innej granoli – dodatki można tu oczywście zmieniać wedle upodobania : więcej / mniej orzechów / pistacji / migdałów, pestki dyni czy płatki / wiórki kokosowe. Część płatków owsianych można zastąpić np. kaszą jaglaną czy nawet komosą, co kto lubi (a wersji ‘niedyniowej’ najczęściej dodaję również np. sezam, len lub nasiona chia).
Taka śniadaniowa granola robi się właściwie sama, gdyż całą resztą zajmie się nasz piekarnik (najpierw na przygotowanie dyniowego puree, a następnie na upieczenie granoli). Niech nie przeraża Was długa lista składników – to tylko mnogość korzennych przypraw (które można też zastąpić np. naszą ulubioną przyprawą piernikową).
A jeśli nie jadacie śniadań, to możecie podarować taką słoneczną, jesienną granolę komuś bliskiemu – będzie ona idealnym kulinarnym podarkiem :)
(a od czasu pewnego artykułu Aran Goyoaga dla ‘Whole Living’, domowa granola kojarzy mi się również z tym przeuroczym zdjęciem – klik :))
Dyniowa granola korzenna, z orzechami i żurawiną
szklanka = 250 ml proporcje na 1 blachę (radzę od razu je podwoić ;))
3 szkl płatków owsianych
¾ szkl puree z dyni
100 – 125 ml syropu klonowego (lub waszego ulubionego miodu)
3 łyżki oliwy / oleju
¼ łyżeczki soli
1 – 1 ½ łyżeczki cynamonu
¼ – ½ łyżeczki gałki muszkatołowej
¼ – ½ łyżeczki imbiru w proszku
¼ – ½ łyżeczki kardamonu
¼ łyżeczki zmielonego ziela angielskiego
1 szklanka posiekanych pekanów
½ szklanki płatków migdałowych
¾ szklanki suszonej żurawiny
Piekarnik rozgrzać do 160°.
Płatki wymieszać z przyprawami i solą, a następnie dodać puree z dyni, syrop klonowy, oliwę / olej, orzechy i dokładnie wszystko wymieszać (żurawiny nie dodajemy na tym etapie). Preparację równomiernie rozłożyć na wyłożonej papierem blasze i wstawić do piekarnika na ok. 45 minut, w połowie pieczenia dodająć żurawinę. Mniej więcej 2-3 razy podczas pieczenia przemieszać płatki, by równomiernie się podsuszyły i zbrązowiły. Wystudzić granolę, a następnie przełożyć ją do słoików i szczelnie zamknąć.
Uwagi :
- zamiast syropu klonowego / miodu, możemy dodać kilkanaście posiekanych daktyli (i dodać wtedy ewentualnie nieco wody czy np. soku jabłkowego
- w mojej dyniowej granoli lubię, gdy niektóre kawałki płatków pozostają lekko sklejone (dzięki temu wolniej miękną w mleku / jogurcie :)), ale jeśli wolicie, by płatki były bardziej rozdzielone, to wystarczy dokładniej mieszać je podczas pieczenia
- jak pisałam na początku przepisu – dla mnie jest to idealna porcja porcja na jedną blachę piekarnika, warto jednak od razu ją podwoić :)
‚ Pozdrawiam serdecznie i życzę miłego tygodnia! :)
Witam wszystkich Czytelników bloga na naszej siódmej już edycji Festiwalu Dyni :)
Jak co roku, na przełomie września i października, każdą wolną chwilę spędzam na ‘wycieczkach’ na tutejsze dyniowe farmy, choć to dopiero w październiku zaczynam gromadzić dynie w domu na większą skalę (w tym roku jest ich aktualnie 70, ale co tydzień i tak dokupuję przynajmniej jednego Buttrnuta czy Hokkaido… :)).
od lewej : Buttercup - Hokkaido - Grey Star - patison - Racer
W tym roku niestety plony na jednej z moich ulubionych farm nie są najlepsze : ponad 40% dyni mniej w porównaniu z poprzednimi latami. Zawiniło tu niestety dosyć chłodne i praktycznie bezsłoneczne tegoroczne lato (nasze dynie nie miały niestety takiego szczęścia jak polskie lub duńskie ;)), w związku z czym wiele odmian bardzo słabo zaowocowało, a z braku odpowiedniego nasłonecznienia dynie nie zdążyły urosnąć i dojrzeć tak jak powinny…
od lewej : Sucrine du Berry - żółty patison - Rouge Vif d’Étampes
Te, które urosły są o wiele mniejsze niż zazwyczaj, a ich miążsż jest często o wiele jaśniejszy niż powinien (właśnie z braku słońca…) i nieco mniej intensywny w smaku.
Mimo wszystko trudno jest oprzeć tym pięknym, jesiennym kolorom oraz tak oryginalnym i różnorodnym kształtom dyni :
od lewej : Racer - Sucrine du Berry - żółty patison
od lewej : Hokkaido - Crown Prince - Musquée de Provence (prowansalska muszkatołowa)
Zaskakująca jest też nie tylko sama ilość odmian, ale również ich różnorodność ‘gabarytowa’ ;) bowiem obok takich uroczych, niezwykle dekoracyjnych miniaturowych egzemplarzy jak powyżej, można również stać się posiadaczem nieco większego eksponatu :
Te dynie, które nie są odpowiednio dojrzałe (lub te, które uległy uszkodzeniu) nie trafią do sprzedaży i stają się rustykalną dekoracją, cała reszta zaś skrzętnie ometkowana i opisana trafia na uginające się od dyń półki…
Co roku niecierpliwie czekam na otwarcie sezonu dyniowego, by sprawdzić, czy oprócz tych ulubionych znajdę również jakieś nowe odmiany i to tych szukam zawsze w pierwszej kolejności; tym razem trafiłam np. na urocze małe Lil’ Pump-Ke-Mon, które przywędrowały z nami do domu :)
A oto szczegóły tegorocznych zakupionych dyniowych nowości :)
Lil’ Pump-Ke-Mon (Cucurbita pepo), odmiana amerykańska; owoce lekko spłaszczone, kremowe, z kolorowymi prążkami, waga śr. ok. 700 g (a średnica ok. 12 cm). Miąższ jasno żółty, delikatny, lekko słodki. Idealna również do zapiekania. Można ją przechowywać ok. 4-6 miesięcy.
Speckled Hound (Cucurbita maxima); niezwykle dekoracyjna odmiana, o jednocześnie bardzo smacznym wnętrzu; ma żółto-pomarańczowy dosyć suchy miąższ, lekko słodki, o orzechowym posmaku (owoce o wadze ok. 4-5 kg). Można ją przechowywać ok. 5-6 miesięcy.
Galeux d’Eysines (Cucurbita maxima), odmiana francuska z regionu Bordeaux, również niezwykle dekoracyjna; pastelowo różowa skórka i pomarańczowy, delikatny, lekko słodki miąższ (owoce od 5 do 20 kg). Niestety nie należy przechowywać jej zbyt długo – do 3 miesięcy.
Przy nazwie następnej dyni widnieje znak zapytania, albowiem sprzedająca ją pani niestety nie była jej pewna… Wedle tego, co znalazłam w dyniowej literaturze, może to być portugalska dynia brodawkowa (po francusku Verruqueux du Portugal), jeśli jednak ktoś ma bardziej kompletne informacje na temat tegoż egzemplarza, to chętnie dowiem się czegoś więcej :)
Heart of Gold (Cucurbita pepo) to dynia z rodziny Acornów, które również bardzo lubię. Ma sercowaty kształt, kremowo-zielone owoce o długości śr. 12 cm i wadze ok. 700 g (do kilograma). Tak jak większość Acornów, ma jasny, kremowo-żółty miąższ o lekko orzechowym smaku. Świetnie nadaje się również do spożycia na surowo, choć ja najczęściej ją zapiekam. Można ją przechowywać ok. 4-6 miesięcy.
Confection (Cucurbita maxima); stosunkowo nowa odmiana, z tej samej rodziny co Crown Prince. Owoce lekko spłaszczone, szare, o wadze do 2 kg. Miąższ żółto-pomarańczowy, suchy, lekko słodki. Można ją przechowywać przez ok. 6 – 8 miesięcy.
‚
W sezonie dyniowym nie może u mnie zabraknąć dyni z rodziny Butternut, najchętniej kilku różnych.
Orange Butternut (Cucurbita moschata), to odmiana węgierska, niezwykle aromatyczna i delikatna (równie smaczna na surowo); miąższ mocno pomarańczowy, owoce średnio o wadze 1,5 – 2 kg. Można ją przechowywać ok. 8-10 miesięcy.
Butterfly to odmiana o włoskim rodowodzie; spore, lekko żebrowane owoce o wadze 2-4 kg, miążsż pomarańczowy, delikatny i aromatyczny. Można ją przechowywać ok. 8-12 miesięcy.
Pennsylvania (Dutch Croockneck) to odmiana o dosyć sporych, lekko ‘podwijających’ się owocach (mogą osiągać wagę od 6 do 10 kg). Kremowa skórka i pomarańczowy, lekko słodki miąższ. Można ją przechowywać ok. 8-10 miesięcy.
(niestety, jak wspominałam na początku wpisu, nasze tegoroczne okazy są o wiele mniejsze niż powinny…)
Prowansalska dynia muszkatołowa (z rodziny dyń piżmowych, tak jak wspomniane wyżej Butternuty) absolutnie nie jest w mojej kuchni nowością, ta którą kupiłam ma jednak dosyć wyjątkowy, kulisty kształt (a przy okazji ma mniejsze od standardowych gabaryty), choć zazwyczaj wygląda ona tak :
Ma delikatny, aromatyczny, soczysty miąższ o bardzo owocowym (prawie melonowym) zapachu i smaku; lubię używać jej na surowo (np. przygotowując z niej sok – klik), idealna jest też do surówek, zup oraz wszelkich preparacji, do których nie potrzebujemy suchego miąższu.
I na koniec moja ukochana Hokkaido, której nie może u mnie zabraknąć :
Nadaje się właściwie do wszystkiego; to z niej najczęściej przygotowuję dyniowe puree, piekę ją w plasterkach z dodatkiem ulubionych przypraw i odrobiny oliwy (powstaje wtedy coś w stylu dnyiowych frytek :)), lub upieczoną miksuję z dodatkiem bulionu przygotowując aromatyczną zupę.
‚
Dodam jeszcze to, o czym pisałam również poprzednio, a mianowicie o tym, by kupując dynie wybierać zdrowe okazy, bez plam czy uszkodzeń. Jeśli chcemy je przechowywać nieco dłużej, to wybierzmy te z dość długim ogonkiem, nigdy te które są go pozbawione. Przechowywane w suchym, w miarę chłodnym i przewiewnym miejscu, niektóre gatunki będą mogły przetrwać kilka długich miesięcy. Pamiętajmy też, by regularnie oglądać leżakujące w domu dynie i gdy tylko zauważymy na nich jakieś plamy, przebarwienia lub pierwsze oznaki psucia – natychmiast je zużytkować.
Na tegoroczny międzynarodowy Dzień Chleba niestety nie przyłączyłam się tym razem do wspólnego pieczenia u Amber, stwierdziłam bowiem, iż kaszubski chleb bez mleka i smalcu pewnie niewiele będzie już miał z Kaszubami wspólnego (i być może będzie nawet profanacją…); a jako, że w domu jest coraz bardziej dyniowo (zgromadzonych w tym roku zostało 70 egzemplarzy :)), to dziś pojawi się tutaj pewna chlebowa powtórka, a mianowicie nieznacznie zmieniona receptura zeszłorocznego pszenno-żytniego chleba z dynią na zakwasie (wg Wisły), tym razem jednak na zaczynie drożdzowym, w wersji pszenno-orkiszowej. By chleb był jeszcze bardziej jesienny i odświętny – do ciasta dodałam również suszoną żurawinę i orzechy włoskie (choć i kasztany świetnie będą tutaj pasować).
Ciasto jest plastyczne, łatwe w obróbce, a chleb pozostaje świeży przez kilka dni (choć oczywiście krócej niż wersja zakwasowa).
(chleb dodaję do październikowej listy Wisły – klik)
Chleb pszenno-orkiszowy z dynią (na zaczynie drożdżowym)
zaczyn :
¼ łyżeczki suchych drożdży
135 g mąki pszennej (T650)
ok. 140 g wody
Składniki dokładnie wymieszać, przykryć szczelnie folią i pozostawić na ok. 6-8 godzin.
Po tym czasie przygotować ciasto chlebowe : ciasto właściwe :
cały zaczyn
ok. 120 – 150 g wody (więcej / mniej – w zależności od konsystencji dyniowego puree)
200 g gęstego dyniowego puree*
200 g wysokobiałkowej mąki pszennej (użyłam ponownie T650)
180 g mąki orkiszowej razowej
ok. 10 g soli
100 g orzechów włoskich lub kasztanów (lekko posiekanych / rozdrobnionych)
ok. 100 g suszonej żurawiny
* dyniowe puree najlepiej jest przygotować piekąc dynię pokrojoną w plastry, np. tak jak tutaj – klik
Wyrośnięty zaczyn wymieszać z wodą, dodać puree dyniowe i dokładnie wymieszać (powstanie gęste, ale lejące się ciasto). Dodać mąkę pszenną i dokładnie wymieszać ciasto (drewnianą łyżką lub na pierwszym biegu robota, przez ok. minutę), następnie dodać mąkę orkiszową wymieszaną z solą i wyrobić ciasto, aż będzie elastyczne i nie bądzie się kleić do rąk (w razie potrzeby dodać nieco więcej mąki lub wody) i pod koniec wyrabiania dodać orzechy i żurawinę.
Przełożyć ciasto do naoliwionej misy, szczelnie przykryć (możemy użyć folii spożywczej lub dużego worka) i odstawić do wyrośnięcia. Po ok. 45-50 minutach złożyć ciasto i odstawić do ponownego wyrośnięcia, na następne 45-50 minut (możemy ewentualnie ten etap powtórzyć). Następnie odgazować ciasto, uformować bochenek, przełożyć go do dobrze wysypanego koszyka (u mnie to owalny koszyk o wymiarach brzegów 34 x 16 cm, wyłożony uprzednio ściereczką i wysypany mąką) i pozostawić ciasto do wyrośnięcia, aż podwoi swoją objętość.
Ok. 30 minut przed planowanym pieczeniem, nagrzać piekarnik do 240 – 250°.
Gdy ciasto podwoi już objętość, przełożyć je na łopatę lub na papier do pieczenia, posypać wierzch mąką i naciąć.
Piec chleb przez ok. 15 minut z parą, a następnie obniżyć temperaturę do 200 – 220° (wypuścić parę) i piec chleb jeszcze ok. 25-30 minut. Wystudzić na kratce.
Przy okazji dodam, iż dziś oprócz Międzynarodowego Dnia Chleba świętujemy również Międzynarodowy Dzień Żywności, mam więc nadzieję, że upieczone i pachnące w naszych domach bochenki będą znakiem szacunku dla darów Matki Natury. Dla mnie jest to również dzień refleksji nad wciąż (niestety!) aktualnym problemem marnowanej przez nas żywności, tym bardziej że to podobno właśnie pieczywo najczęściej trafia na nasze śmietniki… Dlatego ponownie pozwalam sobie przypomnieć Wam zeszłoroczny wpis : ‘Jedenaste – nie wyrzucaj’ (a już po Festiwalu Dyni o marnotrastwie będzie tu jeszcze słów kilka…).
