Archiwa kategorii: wytrawne wypieki

Co lubi cukinia?

Bo że ja ją lubię, to już wiecie ;)

Przede wszystkim, cukinia świetnie się czuje we wspomnianym już przeze mnie ostatnio trio – w towarzystwie pomidorów i bakłażana, ale nie gardzi też bardziej egzotycznymi smakami (w zeszłym roku wypróbowałam takie oto placuszki cukiniowe z colombo wg przepisu Anoushki i serdecznie Wam je polecam! ). Cukinia kocha też zioła, np. trybulę, miętę i bazylię. I czosnek. Lubi też migdały. I kozi ser! O tak, zdecydowanie lubi kozi ser :) Dlatego pewnie i ja pokochałam cukinię, mamy bowiem te same ulubione połączenia smakowe ;)

Ostatnio pisałam Wam o cukiniowych zupach. Dziś za to będzie przepis nieco bardziej ‘treściwy’ ;)

Robiąc przegląd lodówki kilka dni temu okazało się, że jest parę składników do w miarę szybkiego zutylizowania. I że jest zrobione już wcześniej kruche ciasto. W związku z czym wybór był jednoznaczny : tarta! Tym bardziej, że dosyć dawno już żadnej wytrawnej tarty nie popełniłam (między innymi ze względu na trwające nadal upały, które dosyć konsekwentnie trzymają mnie z dala od piekarnika ;) ).

A teraz o samej tarcie słów kilka. Smakuje i na cieście kruchym, i na francuskim. Cukinię starłam na grubych oczkach i odcisnęłam (co i Wam radzę zrobić, by nadzienie nie było zbyt płynne). A jeśli już mowa o ‘plynnym’ nadzieniu, to żeby spód tarty ładnie się upiekł, można zastosować podobną metodę jak przy wypieku tart słodkich : najpierw posypać dno tarty np. mielonymi migdałami i dopiero na nie nałożyć nadzienie (oczywiście wtedy, gdy migdały czy orzechy komponują się ze smakiem nadzienia). W wypadku tart z cukinią daje to dodatkowy, bardzo sympatyczny smak. Polecam :)

A oto co powstało z weekendowego ‘czyszczenia’ lodówki ;)

Tarta cukiniowa z kozim serem

Na formę 25 x 25 cm

ciasto kruche (lub francuskie)
(kruche robię wg. takich proporcji)

450 g cukinii
2 ząbki czosnku
100 g orzeszków piniowych*
80 g suszonych pomidorów (w oliwie)
150 g kremowego serka koziego
2 jajka
kilka łyżek crème fraiche
2 łyżki startego parmezanu
2 łyżki posiekanych listków bazylii
sól, pieprz
odrobina papryczni z Espelette
+ ewentualnie parmezan do posypania

*zamiast orzeszków piniowych mozna dodać np. ok. 50 g zmielonych migdałów

Cukinię zetrzeć na tarce i odcisnąć; czosnek przecisnąć przez praskę. Orzeszki zrumienić na suchej patelni. Pomidory drobno pokroić. Serek wymieszać z jajkami, dodać połowę orzeszków (można je dodatkowo lekko rozdrobnić), , parmezan, bazylię i warzywa oraz kilka łyżek crème fraiche (w zależności od konsystencji serka). Doprawić do smaku.
Foremkę natłuścić i wyłożyć ciastem, ponakłuwać je widelcem. Nałożyć farsz, wierzch tarty posypać odrobiną parmezanu (niekoniecznie) i resztą orzeszków piniowych.
Piec ok 35 min w 180°.

A lubującym się w cukinii polecam również :

- Cukiniową bruschettę z serem feta i bazylią

- Sernik cukiniowy

- Tofu z warzywami w slodko-kwasnym sosie

Smacznego!

*

(przepis uczestniczy w akcji ‚Cukiniowy sierpień’)*

Nie samą zupą… ;)

Stwierdziłam, że jeśli wstawię Wam tu kolejną zupę, to… to nie będzie to dobry pomysł ;) Bo przecież pomyślicie, że ja na okrągło jadam ciasta i zupy! :D
Ostatnia więc zupa, uwieczniona dla Was na zdjęciu ;) jeszcze ‘chwilkę’ poczeka, a dziś dla Was tarta ze szpinakiem i soczewicą.
‘Wymysł’ nie jest mój. Koleżanka w pracy opowiadała o pewnej skonsumowanej szpinakowo-soczewicowej tarcie, która jednak nie przypadła jej do gustu (ze względu na soczewicę właśnie ;) ). A ja słuchając stwierdziłam, że to całkiem niezły pomysł i czym prędzej postanowiłam coś takiego nam upichcić. Przyznam, że efekt końcowy był naprawdę ciekawy, pod warunkiem, że lubimy soczewicę rzecz jasna ;) Tarta dzięki niej jest bardziej syta, no i ma w sobie to dodatkowe ‘coś’. By dodać jej wyrazistości, na sam koniec na górę nałożyłam kawałki serka koziego, dobrze by się pewnie też komponował jakiś niebieski pleśniak. W tej wersji będzie już w ten weekend, gdyż mąż bardzo w tej tarcie zasmakował :)
I nieskromnie dodam, że gdy pokazywałam mu zdjęcia tarty biadoląc, że trochę mało ‘artystycznie’ wygląda ona z tymi kawałkami sera na wierzchu i że może nie powinnam takiego ‘czegoś’ wklejać, on stwierdził, że ten smak wart jest ‘pokazania’ go innym; więc pokazuje ;)

Tarta szpinakowa z soczewicą

na foremkę o średnicy 28-30 cm

porcja ciasta francuskiego (lub kruchego)
500 g mrożonego szpinaku
150 g czerwonej soczewicy
220 g ricotty
2 jajka
sól, pieprz
przyprawy (mieszanka papryczki z Espelette, ziaren gorczycy, mielonej kolendry, kuminu, gałki muszk.)
ok. 70 g startego parmezanu
100 g serka koziego

Szpinak ugotować, przestudzić i posiekać. Soczewicę ugotować do miękkości (ok. 15 min), przestudzić, po czym wymieszać ze szpinakiem. Dodać jajka, ricottę, parmezan oraz przyprawy i dobrze wymieszać. Foremkę wyłożyć papierem do pieczenia a następnie ciastem; gęsto je ponakłuwać widelcem i nałożyć na nie zimny farsz, na który nakładamy kawałeczki koziego sera. Piec ok. 40 min w 200° (można przykryć tartę pod koniec pieczenia jeśli zbyt szybko brązowieje i obniżyć nieco temperaturę).
Smacznego!

Nostalgicznie…

Są takie potrawy, które z czymś mi się kojarzą : z jakimś miłym wydarzeniem, miejscem, osobą. W czerwcu zeszłego roku pisałam Wam o brazylijskim biszkopcie, którego przepis dostałam od przesympatycznej uczennicy Rozalii :) Dziś jest to coś a la tarta z serem feta i ziemniakami. Dostałam ten przepis jakieś 10 lat temu od Sary, tym razem z Izraela :) na początku uczennicy, później bardzo bliskiej znajomej ;) Jej kuchnia była wspaniałą mieszanką kulturowo-smakową, a przygotowywane przez nią dania były takie jak lubię : szybkie, łatwe i przede wszystkim przepyszne. Bardzo lubiłam przebywać w jej pięknym, ciepłym domu, urządzonym ze smakiem i prostotą. Nigdy nie widziałam jej w złym humorze, zdenerwowanej, narzekającej. Zawsze potrafiła coś doradzić, wesprzeć ciepłym słowem i pomóc na tyle, na ile mogła. Gdy wspominam ją, to na myśl przychodzą mi trzy słowa : ciepło, prostota, harmonia. I zastanawiam się często, na ile możemy tak naprawdę zmienić nasz charakter i nas samych, a na ile pewne zachowania tkwią w naszych genach, gdyż przy moim niecierpliwym charakterze, do spokoju i harmonii mi bardzo daleko ;)
Ale nie o mnie i o moim charakterze ma być mowa ;) a o przepisie Sary na ‘tartę’. Piszę w cudzysłowie, gdyż nie jest to typowa, klasyczna tarta; jednak jako że przetłumaczony wtedy przepis taką właśnie nosił nazwę, i ja postanowiłam ją zachować.
Oto więc kolejne szybkie i niekłopotliwe danie, pyszne na ciepło zimą i na zimno latem, świetnie się sprawdza np. jako lunch do pracy, a pokrojone na małe kawałki serwuję na tutejszy ‘aperitif’. Latem lubię tę tartę z sałatką z dojrzałych, aromatycznych pomidorów, nawet z guacamole świetnie smakuje :)
Przed pieczeniem możecie posypać ją Waszymi ulubionymi ziarenkami : sezamem, kminkiem, itd. Ja tym razem posypałam ją czarnym sezamem gdyż okazało się, że oczywiście zupełnie zapomniałam o dokupieniu tego ‘zwykłego’ ;)

Tarta z fetą i ziemniakami

2 płaty ciasta francuskiego (u mnie 25 x 42 cm)
150 g sera feta
2 średniej wielkości ziemniaki (nie za duże)
180 g kwaśnej śmietany (lub naturalnego serka o niezbyt gęstej konsystencji)
½ łyżki kuminu mielonego (lub więcej…)
odrobina papryczki z Espelette
sól, pieprz
sezam do posypania

Ugotować ziemniaki (ja gotuję je w mundurkach), następnie rozdrobnić je widelcem, rozkruszyć ser, wymieszać ze śmietaną (lub serkiem) i rozetrzeć tak, aby otrzymać jednolitą masę (można zmiksować żytafą), nie za suchą, ale też niezbyt rzadką. Dodać kumin, doprawić do smaku i dobrze wymieszać. Jeden płat ciasta rozłożyć na blasze, ponakłuwać widelcem, nałożyć farsz i przykryć drugim płatem, znów nakłuwając. Posypać sezamem i ‘narysować’ na cieście kratkę nożem. Wstawić do nagrzanego do 200° piekarnika i piec ok. 30-35 min.

Smacznego!

Uwagi :
- można oczywiście użyć ziemniaków ugotowanych już dzień wcześniej, jeśli nam takowe zostaną z obiadu np. ;)
- jako że z lekka denerwowało mnie, że ciasto (nawet nakłuwane widelcem) ‘wybrzuszało’ się podczas pieczenia, postanowiłam mu w tym niecnie przeszkodzić ;) górę tarty przykrywam papierem do pieczenia i stawiam na nim pustą, bardzo lekką blaszkę do pieczenia, dzięki czemu ciasto pozostaje płaskie i równe :) Zdejmuję blachę jakieś 10 minut przed końcem pieczenia.

Zyczę udanej ewentualnej degustacji!

Bea w Kuchni

sezonowo i lokalnie